Een ideaalbeeld is nog geen oplossing

Onlangs gaf Emiel een training met als thema probleemdefinitie en meetbare eisen.
Tijdens de sessie gaf hij meerdere keren de feedback dat het niet nodig is, en zelfs ongewenst kan zijn, om na te denken over oplossingen terwijl de deelnemers nog bezig waren met het formuleren van een duidelijke probleemdefinitie.

Van probleemdefinitie naar ideaalbeeld

Er was echter een deelnemer die meteen doorhad dat er een definitie nodig was van hoe “goed” eruitziet. Later, in de rondvraag, gaf ze aan dat ze dacht op het verkeerde spoor te zitten, omdat Emiel herhaaldelijk had gezegd dat ze nog niet over oplossingen mocht nadenken. Dit bracht Emiel even aan het denken…

Een definitie van goed, een ideaalbeeld, is nog geen oplossing.
Dat je weet waar je over wilt praten, garandeert nog niet dat je er ook daadwerkelijk over kunt praten.
Dat je weet met wie je wilt praten, is nog geen garantie dat je die mensen ook daadwerkelijk aan tafel krijgt.
Pas als je het voor elkaar krijgt om over de goede onderwerpen te praten en dat met de juiste mensen te doen, heb je oplossingen gevonden voor het probleem.

In het geval van de rosé bepaal je eerst de meetbare eis en daarna specificeer je wat goed is. In het andere geval specificeer je eerst wat goed is en bepaal je daarna de meetbare eis. Als je het zo opschrijft, is het best een interessant fenomeen.

De vraag die dan nog overblijft, is wanneer je kunt volstaan met het definiëren van het probleem en dat meetbaar maken, en wanneer je eerst gaat nadenken over een ideaalbeeld voordat je verder kunt.

Hoe vaak denk jij eerst na over een ideaalbeeld?

Ook interessant om te lezen